“Silence is the ocean of the unsaid, the unspeakable, the repressed, the erased, the unheard. It surrounds the scattered islands made up of those allowed to speak and of what can be said and who listens. Each of us has his or her own sea of unspoken words.” Rebecca Solnit

Ergens in een afgelegen stad, hoog op een klif aan zee, woont een familie. Hun leven is weinig spectaculair, tot ze de gordijnen sluiten en het circus van geweld begint. Terwijl de zee op het ritme van het getij tegen de klif beukt, manipuleert de clown keer op keer het publiek, balanceert de acrobaat op het gespannen koord en brult het monster als hij uit zijn kooi komt. Maar de zeespiegel stijgt en de golf van onderdrukking en machteloosheid komt de familie langzaam maar zeker tot aan de lippen te staan. Sea of Silence is een pijnlijk liefdesverhaal over het verlies van autonomie en het heroveren ervan.

Regisseur Floor Houwink ten Cate en schrijver Esther Duysker maken dat wat normaliter als een privékwestie wordt gezien – huiselijk geweld – tot een publieke aangelegenheid. Floor werkt voor Sea of Silence opnieuw samen met operacomponist en -zangeres Annelinde Bruijs. Met Annelinde bouwt ze gestaag aan een nieuwe, sociaal-politieke operavorm waarin ze de klassieke opvattingen over opera bevragen en transformeren tot grote kwetsbare gebaren.

Floor Houwink ten Cate (1987) maakt urgente voorstellingen op het snijvlak van theater, opera en film, gebaseerd op persoonlijke gewetensvragen. In haar beeldende en fysieke portretten viert ze het ongemak en de pijn van het leven door grote morele dilemma’s terug te brengen tot de menselijke maat en door onderbelichte problemen op te blazen tot operateske proporties.